मोरपिशी आठवण

काही आठवणी मोरपीसासारख्या असतात. आपलं एखादं आवडतं पुस्तक खूप दिवसांनी वाचायला घ्यावं आणि त्यात नेमकं मोरपीस ठेवलेलं सापडावं. ते मोरपीस हातात धरून चेहऱ्यावरून फिरवावं. नेमक्या याच वेळी असंख्य आठवणी दाटून येतात आणि त्या आठवणी मोरपिसासारख्या होऊन जातात.

अशीच ही तुझ्याबद्दलची एक मोरपिशी आठवण... सहाव्या-सातव्या इयात्तेत असल्यापासूनच लिहिणं या गोष्टीशी मन एकरूप व्हायला लागलं होतं. तेव्हापासून लिहिणाऱ्या, निर्मितीशीलतेच्या कळा सोसणाऱ्या प्रत्येकाविषयी आदर वाटत आलाय. हा आदर आजतागायत टिकून आहे. त्यामुळेच लिहिणं, नवनिर्मिती करणं हे क्रियापट न वाटता विशेषण झालं आहे.

त्या दिवशी तू ग्रंथालयात आलास आणि मला ''सिग्मंड फ्रॉईड नावाचं विश्वास पाटील यांचं पुस्तक आहे का?'' असं विचारलंस. मी हो म्हणतच आत गेले आणि ते पुस्तक घेऊन आले. ते पुस्तक तुझ्या हाती देताना मी तुला अतीव आदरानं वितारलं होतं... तुम्ही लेखक आहात का?

तू हो म्हणालास आणि तुझ्या ओळख नावाच्या मालिकेविषयी सांगितलंस. त्याच दिवसापासून तुझ्या लेखनाविषयी माझ्या मनात उत्सुकता निर्माण झाली होती. ती उत्सुकता अजूनही टिकून आहे. एका नाट्यमहोत्सवात तुझं नाटक मी पाहिलं. त्यानंतर एका काव्यसंमेलनात तुझ्या कविता ऐकल्या.  

तू ज्या मालिकांसाठी लेखन केलंस त्या मालिकाही मी पाहिल्या. तू तुझ्या प्रगल्भ लेखणीतून आजवर जे वास्तव मांडत आला आहेस, त्याला तोड नाही. तुझं नाट्यलेखन, मालिका-चित्रपटांचं पटकथा-संवादलेखन आणि काव्यलेखन वाचलं तेव्हा हाच प्रश्न मनाला सतावत होता कशी आणि कितीक वादळं पेलली असतील तुझ्या कोवळ्या मनानं. त्यामुळेच खंबीर विचारांशी तुझी जन्मगाठ बांधली गेलीय. तुझ्या लेखनातून एक गोष्ट प्रकर्षाने जाणवली ती म्हणजे तुझा प्रॅक्टिकल आशावाद. हे ज्या दिवशी मला जाणवलं त्याच दिवशी तुला पु.शि.रेगेंचं सावित्री हे पुस्तक वाचायला द्यायला हवं, हे मनाशी ठरवलं होतं. आणि ते तुला दिलंही. आणि माझ्या अपेक्षेप्रमाणे तुलाही ते आवडलं.

मानसशास्त्रात गरुडाची गोष्ट सांगितली जाते. याच गोष्टीचाच आधार घेऊन मी असं म्हणेन की तू तुझ्या लेखनाच्या प्रांतात आता गरुड आहेस. स्वतःला असा खुराड्यात बंदिस्त करून घेऊ नकोस. नव्या वाटा तुझ्यासमोर खुल्या आहेत. त्यांचं स्वागत कर. तुझ्या लेखनकलेवर माझं खूप प्रेम आहे. तू असाच लिहित राहावास... यासाठी माझ्या तुला खूप खूप शुभेच्छा. तू तुझ्या लेखनात येणाऱ्या अडथळ्यांना पाहून हार मानू नकोस. तुझ्या मनात फुलणाऱ्या साऱ्या स्वप्नांना मूर्त रूप दे आणि यशस्वी हो.

तुझ्या लिखाणातून उमटणाऱ्या प्रत्येक शब्दात

ते सामर्थ्य निमार्ण होऊ दे,

जेणेकरून समाजातल्या विविध स्तरावर

त्याची चर्चा आणि पडसाद उमटतील

लिहित रहा...थांबू नकोस!

अशा शब्दांत तू मला लेखनासाठी प्रेरणा दिलीस. एकाच प्रांतात वावरणारी दोन माणसं सहसा एकमेकांचं कौतुक करत नाहीत. पण तू मात्र याला अपवाद ठरलास. तुझ्या अवतीभवती सतत मित्रमैत्रिणींचा घोळका असतो. तरी मला असं वाटतं की कविमनाचा तू मात्र त्या गर्दीतही एकटा असतोस. म्हणून तुला सांगावसं वाटतं की -

संयम आणि धैर्य राख

उफाळून येणाऱ्या ऊर्जेला

संस्काराने सृजनरूप दे

मनाला खूप एकाकी वाटेल तेव्हा

शब्दांच्या राज्यात जा...

तुझ्याशी ग्रंथालयात ओळख झाल्यानंतर त्या दिवसापासून आतापर्यंत मी जे लेखन केलं ते तू मला दिलेल्या प्रेरणेमुळेच केलं. त्याचं सारं श्रेय तुला आहे. मी गमावलेला सकारात्मक आशावाद लेखनाच्या माध्यमातून तुझ्यामुळेच मला पुन्हा नव्याने गवसला. आता तुझ्या आठवणींचं मोरपीस हीच माझ्या लेखनाची प्रेरणा...

पूर्व प्रसिद्धी १६ डिसेंबर २०१४, कार्यक्रम - ऐसी अक्षरे रसिके, आकाशवाणी मुंबई