लई दिसापासून
लिहाया – वाचाया येळ भेटला न्हाई. मनात कसंनुसं व्हतंय. आनी जिव लई खाली-वर व्हतोया. पन म्या आजपासून ठरिवलंय. कितीबी कामं आसली तरी लिहाया - वाचाया येळ काढाया पायजे.
लिवनं – वाचनं लई आवडीनं करते म्या.
पर येळ घावला न्हाई की लई चिडचिड व्हते बगा. पन ते काही
न्हाई आता ठरलं म्हंजी ठरलं! आता काय बी झालं तरी लिवनं सोडनार नाय.
लिहाया लागलं म्हंजी कसं लई झ्याक वाटतं. मन अगदी मोकळं
मोकळं होऊन जातंय.
त्या दिशी आशीच कागूद पेन घेऊन लिहाया बसले
व्हते. आनी लिवता लिवता कसा येळ गेला काई कळलंय न्हाई बगा. तेवढ्यात आई तिथं आली म्हनली ‘लेककाचं आनी चित्रकाराचं मन लई नाजूक आनी हळवं
आसतं जप त्याला.’
काय वाटलं त्या येळला काय सांगू तुमास्नी.
डोळे लय भरून आले. आनी तोंडातून येक शबूद बी फुटना.
आई म्हनली, बोलाया नीट जमत नाय ही तुझी पांगळी बाजू हाये पर जे बोलावसं
वाटतंय ते लिवून काडलंस तर तेच जिवाचा आधार बनल…
आई समदं बोलून
गेली पन माझ्या मनात ईच्यारांचा लई कल्लोळ माजला. तिचं ते बोलनं
काळजात येकदम कोरलं गेलं. त्या दिसापासून लिवनं माझ्यासाटी जगनं
हाय. आनी येक येक शबुद मोगऱ्याची कळी हाय.
No comments:
Post a Comment