आजवर छत्री असूनही अनेकदा
पावसात भिजले होते. मनात बरसणाऱ्या या पावसाचा भार कागदाने आणि शब्दांनी कितीदा
वहायचा. म्हणून उंबऱ्यावर बसून त्याची वाट पाहत होते. दुपारपासून तो येण्याची
चाहूल लागली होती. मागल्या सहवासाच्या आठवणींनी मन भरून गेलं होतं. पण संध्याकाळ
होतं आली तर अजून तो आला नव्हता. मन कासावीस झालं. मनात असंख्य प्रश्नांचं वादळ
सुरू झालं होतं. तेवढ्यात त्याच क्षणी मंद वाऱ्याची झुळूक आली. पाठोपाठ तोही आला.
त्याला पाहताच माझे डोळे तृप्त झाले. मन शहारून गेलं. त्याला भेटण्यासाठी आतुर
होऊन मी त्याच्या जवळ गेले. अंगणात हात फैलावून उभी राहिले. त्याच्या स्पर्शाने
माझं तन मन मोहरून गेलं. आनंद गगनात मावेना झाला.
...असा मी पहिल्या पावसाचा तो
रिमझिम क्षण अनुभवला...
No comments:
Post a Comment