शुभ्र चांदणं पडलं. टप्पोरं
फुल गालात हसलं. वाऱ्याच्या साथीने झाडं वेली नाचू लागले. नाजूक हिरव्या पानांवर
अलगद दवबिंदू ओघळले. चराचर सृष्टी हा आनंद सोहळा साजरा करतेय. पण ती मात्र दुःखी
होती. सारं काही असुनसुध्दा तिचं काहीच नव्हतं. ती हसणं विसरली, बागडणं विसरली. ती
गुलाबाच्या कळीसारखी होती पण आता हिरमुसलेली होती. मौनव्रत घेतल्यासारखी गप्प राहू
लागली. त्या बिच्चाऱ्या परीचं काहीतरी बिनसलं होतं. तिचं तिलाच समजत नव्हतं. कशातच
मन रमत नव्हतं. सारखी कुणाचीतरी चाहूल मनाला लागली होती.
ही तिच्या स्वप्नातल्या
राजकुमाराच्या येण्याची चाहूल होती. प्रेमाच्या वाटेवर तिने पाऊल टाकलं होतं.
पैंजण तिची रुणझुणते, ती गाणं गुणगुणते. आणि ती त्याच्यातच गुंतते. त्याच्याच
स्वप्नात आकंठ बुडते. अडखळते. बावरते. लाजेने चिंब होते. ही प्रेमाची दुनिया आहे,
हे ती जाणते आहे. पण तो अनोळखी असल्यासारखा वागतोय. थेट बोलण्यापेक्षा ती आणि तो अबोलच
राहणं पसंत करत होते. तिच्या जीवाची सारखी घालमेल होतेय. त्यालाही असंच वाटत असेल
का? हे कसं कळणार. तिच्या आयुष्यात तो आल्यामुळे तिला सूर नवा गवसलाय. प्रेमाच्या
या धुंदीतच आता तिचं जगणं असतं. ती वेडी अभिसारिका आता तिच्या आणि त्याच्या
मीलनाचा एकांत शोधण्यासाठी धडपडतेय.
पूर्वप्रसिध्दी - ट्विटरसंमेलन २०१६
kharch prem hey khup nirmal asat tyachi bhavna sarvanach kalate asa nahi,
ReplyDelete