सध्या गालावर खळी पाडत गोड हसत ‘चालतंय की’ असं म्हणणारा राणा चांगलाच लोकप्रिय झालाय. त्याच्या संगट त्याचं शेत आणि लाल मातीतली कुस्तीबी याड लावतिया. पण प्रश्न हा आहे की असं किती मुलींना वाटतंय की मला शेतकरी नवरा हवा. किंवा किती मुलांना असं वाटतंय की आपण गावी जाऊन शेती करावी...तर अशी मुलं-मुली हाताच्या बोटावर मोजण्याइतकीच एखाद्या गावात सापडतील. कारण गावातली युवा पिढी गावातच रुळण्याऐवजी शहराची वाट चालू लागली आहेत. हे वर्षानुवर्ष होत आलंय. आणि आता हा गंभीर प्रश्न निर्माण झालाय. त्यामुळे गावच्या वेशीवर राहिलेत फक्त हुंदके आणि डोळ्यात प्राण आणून वाट पाहणाऱ्या ज्येष्ठांच्या केविलवाण्या नजरा.
शहरातला मुलगा गावात येतो, गाव बदलतो आणि तो गावाचा सर्वेसर्वा बनतो. अशा गोष्टी आता फक्त सिनेमातच दिसतात आणि घडू शकतात. प्रत्यक्षात ते शक्य नाही. स्वदेस मधला मोहन आठवतोय. शाहरूख खानने खूप छान भूमिका वठवली होती. हा मोहन शेवटी निघतो, कावेरी अम्माला आणि प्रेयसी गिताला वेशीपाशी रडवेल्या स्थितीत सोडून...मग तो लगेचच परततो आणि त्या दोघींचं वाट पाहणं संपतं. पण आज गावेगावी पाहिलं तर अशा कितीतरी कावेरी अम्मा आणि गिता आपल्या माणसाची वाट पाहत हुंदके देतातय.
घरटी गडी, तरूण मुलं-मुली गावची वेस ओलांडून शहरात जाऊ लागली. याची कारणं पाहिली तर खूप आहेत. पहिलं कारण शिक्षणाचं. उदाहरणच द्यायचं झालं तर कोकणातील सिंधुदूर्ग जिल्हा सर्वात साक्षर जिल्हा म्हणून नावाजला जातो. पण याच जिल्ह्यातील अंदाजे ७० टक्के तरूणाई मुंबई आणि आसपासच्या शहरात प्रथम शिक्षण आणि नंतर नोकरीसाठी गेली. या ७० टक्के तरूणाई पैकी जवळपास ५० टक्के तरूणाईचा शहरातच संसार थाटून राहण्याकडे कल दिसतो. सणासुदीला घरच्यांना भेटवस्तू घेऊन गावी जायचं आणि पुन्हा यायचं. अशी गावात सतत ये-जा करणाऱ्या तरुणाईचंही एक टोक आहे. ही मुलं-मुली आपला शहरी थाट गावी गेल्यावर पुरेपूर मिरवून घेतात. आमचा मुलगा मोठ्या कंपनीत कामाला आहे. असं त्यांचे पालक गावात सांगून आपला मान वाढवून घेतात. यातंच त्यांना धन्यता वाटते. पण प्रत्यक्षात तो मुलगा कुठेतरी मॉलमध्ये किंवा तुटपंजी नोकरी करत असतो. (असो, हा एक वेगळा संशोधनाचा विषय आहे.) मुंबई-पुणे-नाशिक या सुवर्णत्रिकोणाच्या पट्ट्यात कामानिमीत्त ये-जा करणाऱ्या तरूणाईचं एक वेगळच कल्चर आहे. दुसरं कारण गावाकडे रोजगार मिळत नसल्यामुळे आणि दुष्काळामुळे होणारं स्थलांतर. यालाच जोडून नोकरी-व्यवसायाच्या निमित्ताने शहरात जाणारी तरूणाई हा मुद्दा घेऊ शकतो. त्याचबरोबर काही पालक आपल्या मुलांना शहरात जाऊनच नोकरी कर, अशी जबरदस्ती करतात. या अशा कारणामुळे शहरात आलेल्या तरूण मनांची व्दिधा मनस्थिती असते. तर काही तरूण शहर की गाव, की दोन्ही असे अधांतरी लटकतात. पण या सगळ्यात घरातील ज्येष्ठ व्यक्ती मात्र एकटे पडतात.
मुलगा शहरात गेला चांगलं कमाऊ लागला. नंतर तिथेच जम बसवण्याचा विचार करू लागला तर आपल्या आई-वडलांना तिकडे बोलावून घेतो. आणि आजी-आजोबांना शेजाऱ्यांच्या भरवशावर गावातच सोडलं जातं. भारतातील गावोगावी हीच परिस्थिती थोड्या फार फरकाने पहायला मिळते. आजच्या काळात एकत्र कुटुंबपध्दतीही टिकण्याचं प्रमाण कमी होऊ लागलंय. तिथे घरातील आजी-आजोबांना कोण विचारणार...अशा स्थितीत आपल्याला काय दिसतं तर उंबरठ्यावर, पारावर बसून वेशीकडे डोळे लावून बसलेल्या ज्येष्ठ व्यक्ती. जुन्या काळात पिढीतलं अंतर वयाने वाढलं तरी मनाने खूप जवळ असायचे. पण आता मनाने आणि वयाने दोन पिढीतलं अंतर वाढतंच आहे. आणि अलिकडे तर आजी-आजोबांना मोठ्ठा टिव्ही घेऊन किंवा अगदी लेटेस्ट फॅशनचा स्मार्ट फोन घेऊन दिला की नातवंडांचं कर्तव्य संपतं. आपले आजी-आजोबा व्हॉट्सअपवर आले हे कौतुकाने मित्रांना दाखवणारी तरुणाई हे विसरते की ते तुमच्याशी दिवसभरातून एकदा तरी संवाद व्हावा यासाठी आलेत व्हॉट्सअपवर. इथेही त्यांची खिल्लीच उडवली जाणार असेल तर तरूणाईशी संवाद साधण्यासाठी आसुलेल्या त्यांनी काय करावं? मग त्यांच्याकडे वाट पाहण्याशिवाय पर्यायच उरत नाही.
आता कामासाठी शहरात जाणं किंवा काहीतरी अनवट वाट शोधावी किंवा फॅशन आणि अडव्हेंच्यर म्हणून गावी सेटल होणं महत्त्वाचं नसून आपली प्रगती कशात आहे शोधणं... जी प्रगती आपल्यातलं माणूसपण हिरावून घेते तिला प्रगती म्हणावं का? हा विचार करण्याची वेळ येऊन ठेपलीय, अजून किती वर्षे आपण आजी-आजोबांना वेशीवर असे तिष्ठत ठेवणार आहोत...
मला आठवतंय मी शहरात जाऊन शिक्षण घेण्याचा निर्णय घेतला तेव्हा माझ्याबरोबर आमच्या दहावीच्या अर्धा वर्ग मुंबईला निघाला होता. त्यातले काहीजण फक्त शिक्षणासाठी आणि काहीजण नोकरीसाठी असं चित्र होतं. तेव्हा आमच्यासमोर पर्याय नव्हता. पण आता गावाकडे तशी परिस्थिती राहिली नाही. शिक्षणसुविधा मिळू लागली आहे. तेव्हा आमच्या गावात फक्त सकाळच्या वेळात एक एसटी जायची. त्यानंतर ये-जा करण्यासाठी काही साधन नसायचं. पण आता दळणवळणाच्या सुविधाही सुधारल्या आहेत. हे जरी असलं तरी गावात आता एक वेगळाच प्रश्न निर्माण होतोय तो म्हणजे शहरात राहून शिकलं, नोकरी किंवा व्यवसाय केला तर तो ग्रेट. मात्र गावात राहून कुणी हीच गोष्ट करून दाखवली तर त्याला ग्रेट मानलं जात नाही. यामुळे तरूणाईच्या डोक्यात गोंधळ उडालाय. पण यामध्ये कुचंबणा होतेय ती घरातल्या आजी-आजोबांची. नातवंडांना चार शब्द समजावून सांगावेत तर त्यांचं ते ऐकणार नाहीत. कारण मुलांना शेवटी आपल्या आईवडलांनी सांगितल्याप्रमाणे शहरात जा, स्वतःची वेगळी वाट शोध याच गोष्टीत थ्रील वाटतं.
तसं बघायला गेलं तर या प्रश्नावर थेट असं काही उत्तर नाहीय. पण जरा वेगळा विचार केला तर लक्षात येईल की शिक्षणाने अंगी सुसंस्कृतपणा येतो मग ते शिक्षण गावचे असो की शहरातले. माणूस म्हणून तुम्ही किती आणि कसे आत्मसात करता हे तुमच्यावर अवलंबून आहे. तुमच्या मानण्यावरच सगळं आहे. तुम्ही गावचे म्हणून स्वतःला कमी लेखत राहिलात तर हातचं कमावलेलं सार निसटून जाईल. सध्या समाजाला गरज आहे ती सुदृढ, कणखर युवापिढीची आणि त्यांना मार्गदर्शन करण्यासाठी पाठीशी असणाऱ्या ज्येष्ठांची. पण तरूणाईच जर गाव की शहर या विचाराने गोंधळेली असेल आणि ज्येष्ठ मंडळी तुमच्यासोबत नसतील तर निकोप समाजनिर्मीतीचं भवितव्य धोक्यात येईल.
एक छोटीशी गोष्ट इथे आवर्जून सांगाविशी वाटते ती अशी की एका शहरातले आई-बाबा आपल्या मुलाच्या सदा न कदा सोशल मीडियावर असण्यामुळे प्रचंड वैतागलेले होते. त्या मुलाला फोटोग्राफीची आवड होती. तो रोज काहीतरी इनोवेटिव्ह फोटो काढून पोस्ट करत रहायचा. त्याच्यावर आलेल्या कमेंट्स वाचायचा त्यानुसार पुन्हा विचार करायचा असं त्याचं दिवसभर सुरू असायचं. अभ्यासात तो फार काही हुशार नव्हता. एकदा त्याच्या बाबांनी त्याला सांगितलं. तुला २४ तास वाय फाय देतो. तीन महिने तुला तुझ्याच खोलीत कोंडून ठेवतो. फक्त जेवणाच्या वेळेला जेवण खोलीत येईल. बाकी तू मात्र अजिबात बाहेर जाऊ शकणार नाहीस. आणि या तीन महिन्यात तू तुझी काहीतरी प्रोग्रेस करून दाखवायचीस. तीही या चार भिंतीच्या आत. मुलाने आव्हान स्वीकारलं. पण त्याला दोन-तीन दिवस कळतंच नव्हतं काय करायचं. सोशल मीडियावर ऑनलाईन राहून थकला. मग एके दिवशी खिडकीच्या बाजूला निवांत पडून राहिला. नुकतीच किरणं खिडकीपाशी रेंगाळत होती. साडे-नऊची वेळ असेल. त्या मुलाच्या खोलीसमोर खिडकीत त्याला एक आजी दिसली, ती मस्त खुशीत गात स्वयंपाकाला सुरूवात करत होती. तो तिच्याकडेच बघू लागला. त्या आजीने गुणगुणत सगळा स्वयंपाक केला...आणि शेवटी एका रेसिपीची वाटीत घेऊन चव घेतली आणि खुशीत अहाहा असं म्हणत निघून गेली. त्या मुलाने चार दिवस बारकाईने निरिक्षण केलं आजी गाणं म्हणत स्वयंपाक करायची आणि निघून जायची. त्याला यावर एक कल्पना सुचली. त्याच्या खोलीत सीसीटीव्ही कॅमेरा लावलेला होता, त्याने तो आजीच्या खोलीच्या दिशेने वळवला. त्यावर तो रोज आजीचा स्वयंपाक शूट करू लागला, तिच्याही नकळत. मग शूट केलेला व्हीडीयो तो ‘ग्रॅनीज सिंगिंग किचन’ या त्याच्या यूट्यूब चॅनलवर अपलोड करू लागला. त्याला खूप हिट्स आणि शेअर मिळू लागले. तीन महिन्यांनी तो खोलीतून बाहेर पडला तेव्हा तो आणि ती समोरच्या खिडकीतली आजी दोघेही स्टार झाले होते...आणि त्या मुलाच्या पालकांना त्याचं खूप कौतुक वाटू लागलं. त्यांनी आपल्या मुलाची जाहीर माफी मागितली. त्याचवेळी त्यांच्या घरात मुलाच्या आग्रहाखातर ती आजी त्यांच्या घराची एक सदस्य बनली.
सांगायचा मुद्दा हाच की आपली प्रगती साधायची असेल तर कुठुनही साधली जाऊ शकते. त्यासाठी शहर की गाव निवडायची आवश्यकता नाही. आणि आपल्या माघारी ज्येष्ठांना उंबरठ्यावर, वेशीपाशी रडवेल्या अवस्थेत सोडून जाण्याचा विचारसुध्दा मनात आणू नका...कारण फिल्मी मोहन पुन्हा घरी येऊ शकतो. पण तुम्ही एकदा शहरात जायचा विचार केलात की कावेरी अम्मा आणि गिताचे हुंदके तुम्ही कसे थांबवणार...’गाव ओस पडतंय, वेशीपाशी आता निशब्द हुंदके’ असं बातम्यामध्ये सांगितलं गेलं तर ती ह्युमन इंटरेस्ट स्टोरी होते. आणि या स्टोरीचा हॅपी एंड तुमच्याच हाती आहे...
शहरातला मुलगा गावात येतो, गाव बदलतो आणि तो गावाचा सर्वेसर्वा बनतो. अशा गोष्टी आता फक्त सिनेमातच दिसतात आणि घडू शकतात. प्रत्यक्षात ते शक्य नाही. स्वदेस मधला मोहन आठवतोय. शाहरूख खानने खूप छान भूमिका वठवली होती. हा मोहन शेवटी निघतो, कावेरी अम्माला आणि प्रेयसी गिताला वेशीपाशी रडवेल्या स्थितीत सोडून...मग तो लगेचच परततो आणि त्या दोघींचं वाट पाहणं संपतं. पण आज गावेगावी पाहिलं तर अशा कितीतरी कावेरी अम्मा आणि गिता आपल्या माणसाची वाट पाहत हुंदके देतातय.
घरटी गडी, तरूण मुलं-मुली गावची वेस ओलांडून शहरात जाऊ लागली. याची कारणं पाहिली तर खूप आहेत. पहिलं कारण शिक्षणाचं. उदाहरणच द्यायचं झालं तर कोकणातील सिंधुदूर्ग जिल्हा सर्वात साक्षर जिल्हा म्हणून नावाजला जातो. पण याच जिल्ह्यातील अंदाजे ७० टक्के तरूणाई मुंबई आणि आसपासच्या शहरात प्रथम शिक्षण आणि नंतर नोकरीसाठी गेली. या ७० टक्के तरूणाई पैकी जवळपास ५० टक्के तरूणाईचा शहरातच संसार थाटून राहण्याकडे कल दिसतो. सणासुदीला घरच्यांना भेटवस्तू घेऊन गावी जायचं आणि पुन्हा यायचं. अशी गावात सतत ये-जा करणाऱ्या तरुणाईचंही एक टोक आहे. ही मुलं-मुली आपला शहरी थाट गावी गेल्यावर पुरेपूर मिरवून घेतात. आमचा मुलगा मोठ्या कंपनीत कामाला आहे. असं त्यांचे पालक गावात सांगून आपला मान वाढवून घेतात. यातंच त्यांना धन्यता वाटते. पण प्रत्यक्षात तो मुलगा कुठेतरी मॉलमध्ये किंवा तुटपंजी नोकरी करत असतो. (असो, हा एक वेगळा संशोधनाचा विषय आहे.) मुंबई-पुणे-नाशिक या सुवर्णत्रिकोणाच्या पट्ट्यात कामानिमीत्त ये-जा करणाऱ्या तरूणाईचं एक वेगळच कल्चर आहे. दुसरं कारण गावाकडे रोजगार मिळत नसल्यामुळे आणि दुष्काळामुळे होणारं स्थलांतर. यालाच जोडून नोकरी-व्यवसायाच्या निमित्ताने शहरात जाणारी तरूणाई हा मुद्दा घेऊ शकतो. त्याचबरोबर काही पालक आपल्या मुलांना शहरात जाऊनच नोकरी कर, अशी जबरदस्ती करतात. या अशा कारणामुळे शहरात आलेल्या तरूण मनांची व्दिधा मनस्थिती असते. तर काही तरूण शहर की गाव, की दोन्ही असे अधांतरी लटकतात. पण या सगळ्यात घरातील ज्येष्ठ व्यक्ती मात्र एकटे पडतात.
मुलगा शहरात गेला चांगलं कमाऊ लागला. नंतर तिथेच जम बसवण्याचा विचार करू लागला तर आपल्या आई-वडलांना तिकडे बोलावून घेतो. आणि आजी-आजोबांना शेजाऱ्यांच्या भरवशावर गावातच सोडलं जातं. भारतातील गावोगावी हीच परिस्थिती थोड्या फार फरकाने पहायला मिळते. आजच्या काळात एकत्र कुटुंबपध्दतीही टिकण्याचं प्रमाण कमी होऊ लागलंय. तिथे घरातील आजी-आजोबांना कोण विचारणार...अशा स्थितीत आपल्याला काय दिसतं तर उंबरठ्यावर, पारावर बसून वेशीकडे डोळे लावून बसलेल्या ज्येष्ठ व्यक्ती. जुन्या काळात पिढीतलं अंतर वयाने वाढलं तरी मनाने खूप जवळ असायचे. पण आता मनाने आणि वयाने दोन पिढीतलं अंतर वाढतंच आहे. आणि अलिकडे तर आजी-आजोबांना मोठ्ठा टिव्ही घेऊन किंवा अगदी लेटेस्ट फॅशनचा स्मार्ट फोन घेऊन दिला की नातवंडांचं कर्तव्य संपतं. आपले आजी-आजोबा व्हॉट्सअपवर आले हे कौतुकाने मित्रांना दाखवणारी तरुणाई हे विसरते की ते तुमच्याशी दिवसभरातून एकदा तरी संवाद व्हावा यासाठी आलेत व्हॉट्सअपवर. इथेही त्यांची खिल्लीच उडवली जाणार असेल तर तरूणाईशी संवाद साधण्यासाठी आसुलेल्या त्यांनी काय करावं? मग त्यांच्याकडे वाट पाहण्याशिवाय पर्यायच उरत नाही.
आता कामासाठी शहरात जाणं किंवा काहीतरी अनवट वाट शोधावी किंवा फॅशन आणि अडव्हेंच्यर म्हणून गावी सेटल होणं महत्त्वाचं नसून आपली प्रगती कशात आहे शोधणं... जी प्रगती आपल्यातलं माणूसपण हिरावून घेते तिला प्रगती म्हणावं का? हा विचार करण्याची वेळ येऊन ठेपलीय, अजून किती वर्षे आपण आजी-आजोबांना वेशीवर असे तिष्ठत ठेवणार आहोत...
मला आठवतंय मी शहरात जाऊन शिक्षण घेण्याचा निर्णय घेतला तेव्हा माझ्याबरोबर आमच्या दहावीच्या अर्धा वर्ग मुंबईला निघाला होता. त्यातले काहीजण फक्त शिक्षणासाठी आणि काहीजण नोकरीसाठी असं चित्र होतं. तेव्हा आमच्यासमोर पर्याय नव्हता. पण आता गावाकडे तशी परिस्थिती राहिली नाही. शिक्षणसुविधा मिळू लागली आहे. तेव्हा आमच्या गावात फक्त सकाळच्या वेळात एक एसटी जायची. त्यानंतर ये-जा करण्यासाठी काही साधन नसायचं. पण आता दळणवळणाच्या सुविधाही सुधारल्या आहेत. हे जरी असलं तरी गावात आता एक वेगळाच प्रश्न निर्माण होतोय तो म्हणजे शहरात राहून शिकलं, नोकरी किंवा व्यवसाय केला तर तो ग्रेट. मात्र गावात राहून कुणी हीच गोष्ट करून दाखवली तर त्याला ग्रेट मानलं जात नाही. यामुळे तरूणाईच्या डोक्यात गोंधळ उडालाय. पण यामध्ये कुचंबणा होतेय ती घरातल्या आजी-आजोबांची. नातवंडांना चार शब्द समजावून सांगावेत तर त्यांचं ते ऐकणार नाहीत. कारण मुलांना शेवटी आपल्या आईवडलांनी सांगितल्याप्रमाणे शहरात जा, स्वतःची वेगळी वाट शोध याच गोष्टीत थ्रील वाटतं.
तसं बघायला गेलं तर या प्रश्नावर थेट असं काही उत्तर नाहीय. पण जरा वेगळा विचार केला तर लक्षात येईल की शिक्षणाने अंगी सुसंस्कृतपणा येतो मग ते शिक्षण गावचे असो की शहरातले. माणूस म्हणून तुम्ही किती आणि कसे आत्मसात करता हे तुमच्यावर अवलंबून आहे. तुमच्या मानण्यावरच सगळं आहे. तुम्ही गावचे म्हणून स्वतःला कमी लेखत राहिलात तर हातचं कमावलेलं सार निसटून जाईल. सध्या समाजाला गरज आहे ती सुदृढ, कणखर युवापिढीची आणि त्यांना मार्गदर्शन करण्यासाठी पाठीशी असणाऱ्या ज्येष्ठांची. पण तरूणाईच जर गाव की शहर या विचाराने गोंधळेली असेल आणि ज्येष्ठ मंडळी तुमच्यासोबत नसतील तर निकोप समाजनिर्मीतीचं भवितव्य धोक्यात येईल.
एक छोटीशी गोष्ट इथे आवर्जून सांगाविशी वाटते ती अशी की एका शहरातले आई-बाबा आपल्या मुलाच्या सदा न कदा सोशल मीडियावर असण्यामुळे प्रचंड वैतागलेले होते. त्या मुलाला फोटोग्राफीची आवड होती. तो रोज काहीतरी इनोवेटिव्ह फोटो काढून पोस्ट करत रहायचा. त्याच्यावर आलेल्या कमेंट्स वाचायचा त्यानुसार पुन्हा विचार करायचा असं त्याचं दिवसभर सुरू असायचं. अभ्यासात तो फार काही हुशार नव्हता. एकदा त्याच्या बाबांनी त्याला सांगितलं. तुला २४ तास वाय फाय देतो. तीन महिने तुला तुझ्याच खोलीत कोंडून ठेवतो. फक्त जेवणाच्या वेळेला जेवण खोलीत येईल. बाकी तू मात्र अजिबात बाहेर जाऊ शकणार नाहीस. आणि या तीन महिन्यात तू तुझी काहीतरी प्रोग्रेस करून दाखवायचीस. तीही या चार भिंतीच्या आत. मुलाने आव्हान स्वीकारलं. पण त्याला दोन-तीन दिवस कळतंच नव्हतं काय करायचं. सोशल मीडियावर ऑनलाईन राहून थकला. मग एके दिवशी खिडकीच्या बाजूला निवांत पडून राहिला. नुकतीच किरणं खिडकीपाशी रेंगाळत होती. साडे-नऊची वेळ असेल. त्या मुलाच्या खोलीसमोर खिडकीत त्याला एक आजी दिसली, ती मस्त खुशीत गात स्वयंपाकाला सुरूवात करत होती. तो तिच्याकडेच बघू लागला. त्या आजीने गुणगुणत सगळा स्वयंपाक केला...आणि शेवटी एका रेसिपीची वाटीत घेऊन चव घेतली आणि खुशीत अहाहा असं म्हणत निघून गेली. त्या मुलाने चार दिवस बारकाईने निरिक्षण केलं आजी गाणं म्हणत स्वयंपाक करायची आणि निघून जायची. त्याला यावर एक कल्पना सुचली. त्याच्या खोलीत सीसीटीव्ही कॅमेरा लावलेला होता, त्याने तो आजीच्या खोलीच्या दिशेने वळवला. त्यावर तो रोज आजीचा स्वयंपाक शूट करू लागला, तिच्याही नकळत. मग शूट केलेला व्हीडीयो तो ‘ग्रॅनीज सिंगिंग किचन’ या त्याच्या यूट्यूब चॅनलवर अपलोड करू लागला. त्याला खूप हिट्स आणि शेअर मिळू लागले. तीन महिन्यांनी तो खोलीतून बाहेर पडला तेव्हा तो आणि ती समोरच्या खिडकीतली आजी दोघेही स्टार झाले होते...आणि त्या मुलाच्या पालकांना त्याचं खूप कौतुक वाटू लागलं. त्यांनी आपल्या मुलाची जाहीर माफी मागितली. त्याचवेळी त्यांच्या घरात मुलाच्या आग्रहाखातर ती आजी त्यांच्या घराची एक सदस्य बनली.
सांगायचा मुद्दा हाच की आपली प्रगती साधायची असेल तर कुठुनही साधली जाऊ शकते. त्यासाठी शहर की गाव निवडायची आवश्यकता नाही. आणि आपल्या माघारी ज्येष्ठांना उंबरठ्यावर, वेशीपाशी रडवेल्या अवस्थेत सोडून जाण्याचा विचारसुध्दा मनात आणू नका...कारण फिल्मी मोहन पुन्हा घरी येऊ शकतो. पण तुम्ही एकदा शहरात जायचा विचार केलात की कावेरी अम्मा आणि गिताचे हुंदके तुम्ही कसे थांबवणार...’गाव ओस पडतंय, वेशीपाशी आता निशब्द हुंदके’ असं बातम्यामध्ये सांगितलं गेलं तर ती ह्युमन इंटरेस्ट स्टोरी होते. आणि या स्टोरीचा हॅपी एंड तुमच्याच हाती आहे...
पूर्वप्रसिद्धी ज्येष्ठपर्व त्रैमासिक २०१७
No comments:
Post a Comment