सरावन म्हयन्यात
न्हिंबार नि पावसाचो
खेळ,
तडफडता जीव माशासाटी…..
असा वाटता आपन बारीकशा मेरेवर उबे ऱ्हवलंव.
येका बाजूक माशे आसत आणि दुसरे बाजूक सनवार. गावकारांच्या बावडेर गेल्लय हांडो
घेवन पानी हाडूक, तर खायल्या पडयेतल्या चोपाळ्यार गावकारांच्ये नाना पेजेचा वाडग्या
फुड्यात घेवन नुसते बसलले गमले. पेज काय त्येंच्या घशाखाली उतरत नाय होती. मिया
इच्यारलंय, काय वो नानानू काय झाला? ते बोल्ले, ‘काय नाय गो
बायग्या सरावन सुरू झालो ना. आता गनपती पोचवीपर्यात माशे खावक गावाच्ये नाय.
माशाशिवाय जेवनाचो इच्यारच माज्यान करवत नाय.’
माशे म्हंजे मालवन्यांचो जीव की परान.
माशाशिवाय दोन म्हयने काडूच्ये म्हंजे लयच वांदे सगळ्यांच्ये. अगदीच माशाचा कालवन
नाय पन येकादो सुकटाचो तुकडो भाजलो तरी लय झाला. पिटी, उकडो भात आनि
वांगडा भाजलला सुकाट आ… हा… हा… येकदम झक्कास मालवनी मेजवानीच.
लावनेची कामा नुकतीच आटापली.
पैऱ्यांका न्हेरी वांगडा देवन सुके माशेसुदा संपले. गेल्या आठवड्यात डॉब
मारलल्यानी त्येचे माशेपन खावन झालले. पकल्या केरकरान बिळात हात घालून घालून
मोट्या मोट्या डेंग्याच्यो कुर्ल्यो हानलेल्यान. ते पन तेना चार घरांका वाटून बाकी
उरलेले आपल्या घरात न्हेवन रांधल्यान.
तरवो काडून दमलली बायलमानसा
सरावनातल्या सनासुदीच्या तयारीक लागली. गुळाच्यो ढेपा हाडा, खय मोट्या
वळयाचो नारळ बाजूक ठेवा. ल्हाये काडूसाठी सुपात भात काडून ठेवा. सांजावला काय
फुगड्यांची गानी म्हना. पन बापयांचो मात्र सरावन सोमवाराच्ये पुजेत लक्ष लागलो
नाय. देवळात जमले तर भजनाचे टाळ कुटूच्ये सोडून मनात सगळ्यांच्या बांगडो, पेडवो तळल्याचो
वास भरान ऱ्हवललो. पैल्या सोमवाराकच सगळ्या बापयांची नाराजी दिसा व्हती. मयेकरांचो
किसना म्हनाक लागलो, ‘सरावन पाळूक व्हयो. ह्या बरोबर आसा. पन मनातसून माशे खावशे वाटतत.
त्येचा काय करायचा. आजून तीन सोमवार बाकी आसत. सरावनातल्या पैल्याच दिसाक आपलो
लक्ष नाय होतो भजनात. माका वाटता या वर्सापासून आपून सरावन पाळायचोच नाय असा ठरवला
तर…’
सगळेजान चमाकले. मगे येकयेक करून सगळे
तयार झाले. त्येनी ठरवल्यानी याच आयतवारी जावया कसालच्या बाजाराक आनि मॉप माशे
हाडूया. गावड्यांच्या मांगरात सावशीत पार्टीच करूया. नाना गावकार लय खूश झाले.
न्हिंबार नि पावस
कोल्याचा लगीन.
कोल्याची बायको
वयवर उबी…
सरावन म्हयनो म्हंजे अख्ख्या कोकनात
नुसती हिरवळ. तिरडे, हरनांचे बगिचे आनि मदीच पावस तर मदीच न्हिंबार. मन भरान जाता. पावसाचा
पानीसुदा आंगार पडला तरी तो मोत्याचो थेंब वाटता.
सांज झाली तशी वाडीतल्या बायकांनी
गावड्यांच्या घरात जमाचा ठरवल्यानी फुगडी खेळाक. गावड्यांच्या सुनेन सगळ्यांसाटी
तौशाचा टोपातला केलेल्यान. मोट्या बायकांका फुगडेची लय गानी पाट होती. चेडवांका
त्येंच्याकडून मॉप गानी शिकाची होती. फू बाय फू फुगडी, चमाकता माजी
बुगडी… फू, फू, फू. मोटी बायका म्हनाक लागली, ‘शिक्शीत बाय, शिक्शीत, चेडवा आमची
शिक्शीत, त्येंच्यावांगडा फुगडी खेळता माधुरी दिक्षित.’ चेडवांका लयच मजा वाटली.
गावड्यांच्या घरात बायकांची फुगडी रंगात इली. आनि तकडे गावड्यांच्याच मांगरात
माशांच्या पार्टीक सुरुवात झाली. सगळ्यात फुडे गावकारांच्ये नाना. माशांवर
सगळ्यांनीच ताव मारल्यानी.
तर मंडळी या सरावन म्हैयन्यात लय मजा
करा. माशे खावचे की नाय ता मनापासून ठरवा. सरावनात वातावरन निर्मळ आसता. तुमीसुदा
इच्यार करा. माशांची सनावारांची सांगड घालून, सोदून काडा कायतरी मधलो मार्ग. काय
म्हनतास, पटला की नाय माजा म्हनना… अगे, बाय! मिया गजालीच मारीत ऱ्हवलंय
तुमच्यावांगडा. जातय मिया सुकटाचो वास येताहा कोनाच्या घरातसून तो बघतंय…
(मालवणी बोली)
No comments:
Post a Comment